Παναγία η Γαμησιανή

(Repost από τα παλιά λόγω των ημερών)

"Γαμώ την Παναγία μου". Διάολε...Παραδέχομαι ότι υπάρχουν στιγμές όπου με εκφράζει αυτή η φράση τελικά. Είναι εξαιρετικά ηχηρή, καθώς προφέρεται ως "ΓΑΜΩΤΗΜΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ" (με μια ανάσα). Σχεδόν ποτέ δεν την λες απλά για την πεις. Τη φωνάζεις. Και μάλιστα τονίζοντας κάθε συλλαβή, με το βλέμμα στραμμένο ψηλά. Υπερήφανα, οργισμένα και ταυτόχρονα με μια δόση απόγνωσης. 

Για τον ελληνορθόδοξο κόσμο είναι η ύψιστη ύβρις, καθώς αφορά τη μητέρα του θεανθρώπου. Γι αυτό και απόλυτα προσβλητική. Για μένα είναι η ελίτ στο υβριστικό οπλοστάσιό μου -και δεν θέλω να την χρησιμοποιώ συχνά. Είναι κάτι σαν "γαμιέται η νύμφη ανύμφευτος, ο κρίνος, το ψαλιδισμένο πουλάκι του Ιησού και οι βλαμμένοι που σταυροκοπιούνται ασύστολα". Σαν πυρηνική κεφαλή σε έκδοση pocket.

Είμαι ενάντια στην άσκοπη χρήση της. Είναι άδικο να χρησιμοποιείται σε μικρές, καθημερινές ατυχίες. Η βρισιά αυτή έρχεται κατευθείαν από την Ιλιάδα. Συγγενής πρώτου βαθμού με τις κατάρες προς τους θεούς που εμπλέκονταν συνεχώς στις ζωές των ανθρώπων. Εκστομίζοντας την, ταυτόχρονα ξορκίζω την ασεξουαλική θρησκεία όπου το "ευλογημένο" αρσενικό σέρνει από τα μαλλιά το θηλυκό -αρκεί να βρίσκονται "εις γάμου κοινωνίαν". Εκείνο το πανάρχαιο θρησκευτικό κατάλοιπο τρόμου και βίας απέναντι στη διαφορετικότητα. Τα κοινωνικά ισοδύναμα της τρομοκρατίας με τους βιβλικούς αφορισμούς και τη διδακτέα ύλη τους. Μαζί με τις τερατογονικές σχέσεις εκείνων που έχουν εκπαιδευτεί να ζουν με αυτά. 

Συμφωνώ λοιπόν απόλυτα με την Άρεντ: "Η τρομοκρατία δεν είναι ταυτόσημη της βίας. Είναι αυτό που δημιουργείται όταν η βία δεν παιραιτείται και προσπαθεί λυσσαλέα να διατηρήσει πλήρως τον έλεγχο".
Απέναντι σε ένα τέτοιο πρεσάρισμα λοιπόν χρησιμοποιώ την εσχάτη των ύβρεων. "Γαμώ την Παναγία ΜΟΥ". Αντωνυμία κτητική. Όπως την ορίζω εγώ στο μυαλό μου. Ένοχος ανομοιότητας και ανεπίδεκτος στρατηγικών. Οργισμένα και με μια δόση απόγνωσης.