Εν τω μεταξύ, σε ένα παράλληλο -και μη ξεχαρβαλωμένο- Σύμπαν...
(κλικ στην εικόνα)
ΧΙΠΣΤΕΡΙΣΜΟΣ, το ανώτατο στάδιο του μεταμοντερνισμού
Τα άθλια alternative νεοευαίσθητα, νεοαριστερά (αλλά όχι-και-πολύ-αριστερά-γιατί-δεν-είμαστε-και-ταγάρια), χαζοχαρούμενα τυπάκια, με τα ηλίθια τεράστια γυαλιά τους και την γενικότερη τάση να αντιγράφουν αισθητικές άλλων εποχών αποπολιτικοποιώντας τες, αυτά τα κινούμενα μεταμονέρνα ξερατά, έχουν όνομα: ΧΙΠΣΤΕΡΣ. Ένα εξαιρετικό κείμενο από το agkarra.com βάζει τα πράγματα στη θέση τους:
Η αφέλεια του Χίπστερ είναι πραγματική και όπως και το χρήμα δεν έχει
νόρμα. Όντως, όταν φοράει το CCCP δεν σκέφτεται την ιστορική του
σημασία, όταν παίζει με το Αουσβιτς δεν είναι τόσο συνειδητά ναζιστικό.
Το νόημα που φέρουν αυτά τα σύμβολα, το σημασιολογικό τους βάρος, η
ιστοριά που κουβαλούν, το αυθεντικό τους είναι, η "αξία χρήσης" τους
δηλαδή, έχει αφαιρεθεί. Το Χίπστερ είναι η γλώσσα-έκφραση της πλήρης
κυριαρχίας της αξίας ανταλλαγής, μια αφαίρεση που είναι αυτοσκοπός γιατί
δεν έχει σκοπό άλλο από την αέναη επιστροφή και την αέναη αναφορά στον
εαυτό της. Αφού έχουν αποστερηθεί το περιεχόμενο τους, αυτό που μένει σε
αυτά τα πολιτισμικά προιόντα είναι το φαίνεσθαι τους, μια ”καθαρή”
αισθητική αξία που μπορεί πλέον άφοβα να καταναλωθεί χωρίς τύψεις. Η
ουσία που θα βάρυνε την ανάλαφρη, την απαθή και ”χαρούμενη συνείδηση”
του Χίπστερ, έχει πλεόν αφαιρεθεί. Χωρίς τύψεις μπορεί πλεόν και να
στηρίξει τις πιο άγριες και απάνθρωπες πολιτικές εναντίον της εργατικής
τάξης (βλ. Athens Voice, Protagon), τους πολέμους των πιο απροκάλυπτα
ιμπεριαλιστικών συμφερόντων (βλ. Συρία, Ιράκ κτλ).
To Tanz Macht Frei δεν είναι καθόλου ένα αντίθετο του ναζιστικού Arbeit Macht Frei. Αν οι χιπστερομπουρζουάδες αναλάμβαναν μεταμοντέρνα στρατόπεδα εξολόθρευσης θα επέβαλλαν στα θύματα να χορεύουν μέχρι θανάτου στους ήχους του Yann Tiersen. Το παλιό εξέφραζε μια περίοδο του καπιταλισμού όπου επιβαλλότανε στους εργαζόμενους μια πιο "προτεσταντική ηθική", της ταπεινότητας και της σκληρής δουλειάς. Στην σημερινή όμως νεοφιλελεύθερη ηθική του καπιταλισμού η προσταγή είναι "απόλαυσε". Ουσιαστικά για αυτό παραπονιούνται οι αστοί ιδεολόγοι π.χ. του Protagon: "μα γιατί δεν απολαμβάνετε; γιατί δεν αποδέχεστε με θετική ενέργεια την αθωότητα του γίγνεσθαι; (Νίτσε κανείς; δικαίως ο αγαπημένος φιλόσοφος του Χίπστερ) γιατί τόση κατσούφια, τόση μιζέρια; πολύ νταουνίλα οι απεργίες", κ.ο.κ. Και όσο η κρίση στην Ελλάδα σκλήραινε, μαζί της και η εξουσία, τόσο ο ”ευγενής” χίπστερ προσαρμοζόταν στις ανάγκες των καιρών: Οι χιπστεροφασίστες είναι πλέον καθημερινότητα στις στήλες του Πρόταγκον και της Athens Voice, και κάποιων ανερχόμενων αρθρογράφων στο Cyprusnews.
Οπως και το χρήμα δεν έχει δικές του απόψεις για το τίποτα, ακολουθεί τον μεγαλύτερο πλειοδότη. Οπως και ο καπιταλισμός που θέλει να πουλάει τα εμπορεύματα παντού, δεν του αρέσουν οι ”ιδεολογικές αγκυλώσεις”, ”παρωπίδες”. Αποδέχεται θετικά την ”αθωότητα του γίγνεσθαι” αδιαφορώντας για το βάσανο και τους από κάτω. Έχει μια ευδιαθεσία απέναντι σε ότι συμβεί (Troika Macht Frei), θέλει μόνο μια θετικότητα, θετική ενέργεια. Το θετικό είναι κατάφαση, αποδοχή. Το αντίθετο είναι αυτοί που θέλουν την αλλαγή, που ψάχνουν το αρνητικό μέσα στον κόσμο.
Αυτή η ιδεολογία ”ανήκει σε ένα τύπο κοινωνικής οργάνωσης όπου η διαδικασία της παραγωγής είναι ο κύριος της ανθρωπότητας, και στην οποία η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμη γίνει ο κύριος της παραγωγής” (Κεφάλαιο).
Δεν είναι ότι το χίπστερ υποτάσσει τα πάντα στην κερδοφορία (μάλιστα πολλές φορές μπορεί και να αδιαφορεί για το κέρδος), ούτε ότι μετατρέπει τα πάντα σε εμπόρευμα. Είναι αυτή η ίδια η λογική της διαδικασίας του κύκλου του εμπορεύματος και του χρήματος, που αντικειμενοποιήθηκε σε κουλτούρα. Μια κουλτούρα που, όπως και το χρήμα, η ζωή της είναι ναρκισσιστική και αδιαφορεί για ό,τι άλλο πέρα από τον εαυτό της: το χρήμα για το χρήμα, η αισθητική για την αισθητική, η τέχνη για την τέχνη.
Τι κι αν η κοινωνία τα τελευταία χρόνια βιώνει μια τεράστια καταστροφή; "Η αλλοτροίωση της έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που την κάνει να βιώνει την καταστροφή της σαν αισθητική απόλαυση πρώτου μεγέθους. Έτσι έχουν τα πράματα με την αισθητικοποίηση της πολιτικής που καλλιεργεί ο φασισμός. Ο κομμουνισμός του απαντά με την πολιτικοποίηση της τέχνης". W. Benjamin
[1] ”Στην ουσιώδη αυτή κίνηση του θεάματος, στο ότι ξαναπαίρνει μέσα του όλα όσα υπήρχαν στην ανθρώπινη δραστηριότητα σε ρευστή κατάσταση προκειμένου να τα κατέχει σε κατάσταση πήγματος, σαν πράγματα που έγιναν η αποκλειστική αξία διαμέσου της διαμόρφωσης τους σε αρνητικό της βιωμένης αξίας, αναγνωρίζουμε τον παλιό μας εχθρό, που ξέρει τόσο καλά να παρουσιάζεται σε πρώτη ματιά σαν κάτι κοινότοπο κι αυτονόητο, ενώ απεναντίας είναι τόσο πολύπλοκο και τόσο γεμάτο από μεταφυσικές λεπτομέρειες: το εμπόρευμα.” (Κοινωνία του Θεάματος)
”Όχι τυχαία και τα δυο μεγάλα έργα της ωριμότητας του Μαρξ, που
επιχειρούν να παρουσιάσουν την καπιταλιστική κοινωνία στο σύνολο της και
να δείξουν το βαθύτερο χαρακτήρα της, αρχίζουν με την ανάλυση του
εμπορεύματος. Πράγματι, δεν υπάρχει πρόβλημα σ’αυτή τη βαθμίδα ανάπτυξης
της ανθρωπότητας που να μην παραπέμπει, σε τελευταία ανάλυση, σ’αυτό το
ζήτημα και η λύση του να μην πρέπει να αναζητηθεί στη λύση του
αινίγματος της δομής του εμπορεύματος.[...] πράγματι, μπορεί να
ανακαλυφθεί στη δομή της εμπορευματικής σχέσης το μοντέλο όλων των
μορφών αντικειμενοποίησης και όλων των αντίστοιχων σ’αυτές μορφών της
υποκειμενικότητας στην αστική κοινωνία”.
Γκ. Λούκατς, Ιστορία και ταξική συνείδηση
Εκ πρώτης όψεως, κοιτώντας και τον τίτλο, είναι πιθανόν κάποιος να
θεωρήσει πως το κείμενο είναι μια μεγάλη τρολλιά απέναντι σε κάτι που
λατρεύουμε να μισούμε. Αλλά όχι! Δεν είναι τρολλιά, είναι μια
διαλεκτικο-υλιστική ανάλυση αυτού που το αναγνωρίζουμε όταν το δούμε, το
αντιπαθούμε, αλλά μας είναι αρκετά δύσκολο να περιγράψουμε και να
συγκεκριμενοποιήσουμε τι ακριβώς είναι. Αλλά αυτή μας η αντιπάθεια δεν
μπορεί να είναι αδικαιολόγητη. Είμαστε σίγουροι ότι κάτι δεν πάει καλά,
κάτι είναι σάπιο, κάτι μας βρωμάει και μας προκαλεί ενστικτωδώς μια
αποστροφή. Αυτό δεν έχει να κάνει με διαφορετικά αισθητικά γούστα
(αντιθέτως, ενίοτε μπορεί και να συμβαδίζουν) αλλά με κάτι βαθύτερο το
οποίο μας ταλανίζει. Ας προσπαθήσουμε να ξορκίσουμε λοιπόν αυτό το
φάντασμα που πλανιέται γύρω μας. Τα φαντάσματα φεύγουν όταν μάθεις τι
θέλουν. Τι θέλει λοιπόν το Χίπστερ; Che vuoi; Ποιο είναι το νόημα του, το περιεχόμενο του; Ο γρίφος του Χιπστερ, είναι ο γρίφος του εμπορεύματος.
 |
| Το παλαιστινιακό φουλάρι, κάποτε σύμβολο αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα |
Αυτό που μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε είναι ότι το Χίπστερ δεν έχει
δικό του περιεχόμενο. Όλη του η αισθητική καταβροχθίζει αισθητικά
στοιχεία από κουλτούρες άλλου χρόνου και τόπου. Μουσική, ντύσιμο, τέχνη,
αποχρώσεις φωτογραφιών, σύμβολα κινημάτων και ιδεολογίες από όλες τις
δεκαετίες του 20ου αλλα και του 19ου αιώνα συνθέτουν την συνεχώς
κινούμενη αισθητική αυτή εμπειρία. Μπορεί να οικειοποιηθεί, να κάνει
δικό του, οτιδήποτε. Τιποτα δεν είναι ταμπού, τίποτα δεν μπορεί να
ξεφύγει από το χίπστερ, τίποτα δεν υπάρχει από το οποίο να μην μπορεί να
αντληθεί αισθητική απόλαυση και διασκέδαση. Μέχρι και το σύμβολο του
κομμουνισμού, τον οποίο συνήθως οι χίπστερ απεχθάνονται σαν ο διάολος το
λιβάνι, δεν γλίτωσε από το να γίνει ένα από τα πιο must t-shirt την
δεκαετία 2000 (για να μην αναφέρθουμε και στην λατρεία του σοβιετικού
agit-prop, ίσως του πιο ευρέως χρησιμοποιημένου είδους γραφικού
σχεδιασμού απο τους Χίπστερ).
Ας μην εκλάβουμε εδώ τον χιπστερισμό μόνο σαν κάποια παιδιά με μεγάλα γυαλιά και instagram αλλά σαν κάτι πολύ ευρύτερο: μια κουλτούρα, μια κυρίαρχη πολιτισμική ”λογική” που στην Ελλάδα έχει σαν βασικούς φορείς, μεταξύ άλλων: την Athens voice, την lifo, την Καθημερινή, το αξιαγάπητο Protagon, το ”Βερολίνο” και την ”Βαρκελώνη” (σαν σημαίνοντα-κλειδιά μέσα στο φαντασιακό του Έλληνα χίπστερ), την Δημουλά και τους Ατενίστας, τον φιλελεύθερο ή την ”υπεύθυνη αριστερά” και τον Καμίνη. Επίδοξοι αντιγραφείς αυτών στην Κύπρο είναι τα free-press όπως ”Avant-Garde”, ”City”, ”Cyprus Dossier” (οι οργανικοί διανοούμενοι), ”Infonistas”.
Αυτή η μορφή συνείδησης μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με βάση τις αντιφάσεις της υλικης της βάσης. Είναι η ανώτερη έκφραση της μεταμοντέρνας κουλτούρας, και ως τέτοια πηγάζει μέσα από την βαθύτερη ουσία του προτσές του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και έχει την αντιστοιχία του στο ανάλογο βαθμό της ”πραγματικής υπαγωγής” των κοινωνικών σχέσεων στο κεφάλαιο. Είναι η υλοποιημένη ιδεολογία των κυρίαρχων κοινωνικών μορφών: του εμπορεύματος και του χρήματος. [1]
Το Χίπστερ, μέρος του θεάματος, "αν γίνει κατανοητό στην ολότητα του, είναι το αποτέλεσμα και συνάμα το σχέδιο του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής…..είναι η πανταχού παρούσα επιβεβαίωση της επιλογής που ήδη έγινε μες την παραγωγή, και η κατανάλωση που της αντιστοιχεί." (Κοινωνία του θεάματος)
Δεν μπορούμε λοιπόν παρά να βασιστούμε στο εμπόρευμα. Το εμπόρευμα, όπως αναλυτικά εξήγησε ο Μαρξ, διάγει μια διπλή ζωή, έχει μια εγγενώς αντιφατική φύση. Είναι παράλληλα αξία χρήσης και αξία ανταλλαγής. Αξία χρήσης έχουν όλα τα παραγόμενα αγαθά. Είναι η ‘ουσία’ τους, ο λόγος για τον οποίο έχουν φτιαχτεί. Δεν είναι μια ποσοτική αξία (πόσο κοστίζει) αλλά ποιοτική: η αξία χρήσης ενός παπουτσιού είναι το ότι φοριέται, το μαχαίρι χρησιμεύει για να κόβεις κ.ο.κ. Αν ένα αγαθό πουλιέται τότε αποκτάει και μια αξία-ανταλλαγής. Αυτή η αξία είναι ποσοτική και είναι κάτι σαν την τιμή, πόσο κοστίζει ένα αντικέιμενο για να ανταλλαχθεί, να αγοραστεί. Π.χ. Η αξία ανταλλαγής ενός παντελονιού ισοδυναμεί με 5 ψωμιά και βασίζεται στην ποσότητα κοινωνικά αναγκαίας εργασίας που περιέχει ένα εμπόρευμα. Στον καπιταλισμό, η αξία-ανταλλαγής είναι κυρίαρχη και παραμερίζει σε δεύτερη μοίρα την αξία-χρήσης. Αυτό που ενδιαφέρει την αγορά είναι το πόσο κέρδος θα βγάλει από το αγαθό και όχι για το τι θα χρησιμεύσει και οι άνθρωποι συναντούν ο ένας τον άλλο σαν ανταλλαγείς εμπορευμάτων. Το χρήμα είναι το εμπόρευμα-μεσολαβητής (που έχει μόνο αξία-ανταλλαγής και όχι αξία-χρήσης) που εκφράζει την αξία ανάμεσα στα εμπορεύματα. Ο κύκλος του εμπορεύματος είναι Χ-Ε-Χ’. Χρήμα-εμπόρευμα-χρήμα με κέρδος. Ο καπιταλιστής βάζει χρήμα για να πάρει εμπόρευμα, πουλάει το εμπορεύμα με στόχο να πάρει πιο πολύ χρήμα από όσο έδωσε. Ο κύκλος ξεκινάει από το χρήμα και καταλήγει στο περισσότερο χρήμα. Ο καπιταλιστής θέλει να πουλήσει και να βγάλει π.χ. 1 εκατ. Ευρώ. Δεν τον ενδιαφέρει εάν αυτό θα γίνει με παπούτσια, όπλα ή μαραπέλλες (το ”συγκεκριμένο”), τον ενδιαφέρει η ”αφαίρεση”’, ο αριθμός των ευρώ.
Το χρήμα (εμπόρευμα κι αυτό) διάγει έναν ασταμάτητο κύκλο επιστρέφοντας αυξανόμενο (Χ-Χ’). Έίναι ένα εμπόρευμα που δεν έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο (ενώ π.χ. το εμπόρευμα-παπούτσι διατηρεί έστω και σαν δυνατότητα την αξία χρήσης του, το συγκεκριμένο του περιεχόμενο, το πρωταρχικό του νόημα, δηλαδή: το να φορεθεί) γιατί αντιπροσωπεύει μόνο αφηρημένη εργασία και χρησιμεύει στο να μετατρέπει τα αντικείμενα στην δική του αφαίρεση. Δηλαδή στο να ποσοτικοποιηθούν οι διαφορετικές ποιότητες των αντικειμένων, μετατρέποντας τα στον εαυτό του για να εκφραστούν σε αφηρημένους αριθμούς (π.χ. 10 ευρώ) ούτως ώστε να μπορέσουν να ανταλλαχθούν. Διάγει έναν κύκλο ξεκινώντας από τον εαυτό του σαν κάτι αφηρημένο (Χ-10 ευρώ) παίρνει κάτι συγκεκριμένο (Ε-παπούτσια) με σκοπό να έρθει ξανά πίσω και πάλι σαν χρήμα (Χ’-15 ευρώ). Το χρήμα είναι μια απόλυτη αφαίρεση που είναι αυτοσκοπός γιατί δεν έχει σκοπό άλλο από την αέναη επιστροφή στον εαυτό του μέσω μιας κυκλικής διαδικασίας που σκλαβώνει τα πάντα. ‘Είναι η αυτόνομη κίνηση του μη-ζωντανού”, της νεκρής, συσσωρευμένης δηλαδή, εργασίας.
Αυτή η διαδικασία οδηγεί στην κυριαρχία της αξίας ανταλλαγής επί της αξίας χρήσης, την κυριαρχία ενός αφηρημένου αριθμού (χ Ευρώ) επί του συγκεκριμένου αποτελέσματος που φτιάχνει η συγκεκριμένη εργασία, την κυριαρχία της νεκρής εργασίας (κεφάλαιο) πάνω στην ζωντανή εργασία (εργάτες). Έτσι παράγει τον περίφημο ”φετιχισμό του εμπορεύματος” που συγκαλύπτει όχι μόνο τον αλλοτριωμένο χαρακτήρα της εργασίας (το εμπόρευμα ανήκει στον καπιταλιστή ενώ είναι ο εργάτης αυτός που το παράγει) αλλά πολλές φορές και την εργασία την ίδια (τόσο χαρακτηριστικό στην χιπστεροκουλτούρα που αδυνατεί και αδιαφορεί να δει την εργασία, τον μόχθο που φτιάχνει τον κόσμο της), πραγμοποιεί το κεφάλαιο (και τον ”Επιχειρηματία”) κάνοντας το να φαίνεται σαν αντικείμενο με αυτούσιες δημιουργικές ικανότητες, μια ανεξάρτητη πηγή πλούτου υποκρύπτωντας το γεγονός ότι είναι μια κοινωνική σχέση με περιεχόμενο την εργασία αυτό που παράγει τον πλούτο.
Η εμπορευματική μορφή έχει γίνει η καθολική μορφή ανθρώπινης διάδρασης. Τα πάντα εμπορευματικοποιούνται: οι άνθρωποι, η παιδεία, οι ιδέες, η τέχνη. Ο καπιταλισμός μετατρέπει σχεδόν τα πάντα σε εμπορεύματα για να βγάλει κέρδος. Πόσα ρεύματα τέχνης ξεκίνησαν ριζοσπαστικά και ενσωματώθηκαν και αυτά στην αγορά; Το σύστημα πλέον παράγει τους ανθρώπους, την παιδεία, την τέχνη με στόχο να είναι εξαρχής ελκυστικά εμπορεύματα.
Αυτός ο υλικός και πνευματικός μεταβολισμός, η ασταμάτητα επεκτεινόμενη διαδικασία της χρηματικής-εμπορευματικής σχέσης πλέον, όχι απλώς κατακυριεύει την κουλτούρα, αλλά την παράγει.
Το Χιπστερ είναι πολιτιστικό παιδί του νεοφιλελευθερισμού (όπως και με
τον νεοφιλελευθερισμό, πολύ σπάνια κάποιος παραδεχέται ότι είναι τέτοιος
ή ότι υπάρχει κάν κάτι τέτοιο). Όλα τα σοβαρά counter-cultures πέρασαν
από την δαιμονοποίηση τους και την σχέση τους με κάποια κοινωνικά
κινήματα στην ενσωμάτωσή τους και την κατάκτηση τους από τις δυνάμεις
της αγοράς και μετατράπηκαν σε εμπορεύματα. Αλλά ο χιπστερισμός δεν ήταν
ποτέ ενα counter-culture. Αυτή η μοναδική ικανότητα του καπιταλισμού
--να υπαγάγει, να ”αγκαλιάζει” δηλαδή τα πάντα, να τα γδύνει από την
αξία-χρήσης τους (το αυθεντικό τους νόημα), να τα μετατρέπει σε μια
αφαίρεση και να τους προσδίδει αξία-ανταλλαγής-- αυτό είναι το Χίπστερ.
Είναι αυτή η ίδια η τρομερή ικανότητα αφαίρεσης και ποσοτικοποίησης που
έφτασε σε τέτοιο βάθμο συσσώρευσης που έγινε κουλτούρα από μόνη της, ένα
αυτούσιο life-style. Παίρνει το υλικό της από εναλλακτικές
κουλτούρες διαφορετικού χρόνου και χώρου και τα γδύνει από το νόημα τους
για την δική του απόλαυση-no strings attached (όπως προστάζει ο
νεοφιλελευθερισμός/μεταμοντερνισμός). Είναι ένα κενό, δεν έχει κανένα
νόημα εκτός από το να επιτελεί αυτή την διαδικασία: ”Ότι είναι στέρεο,
λιώνει στον αέρα”. Μπορεί να πάρει τα πάντα: από παλαιστινιακά φουλάρια
μέχρι σφυροδρέπανα και σοβιετικό agit-prop. Με το να αφαιρεί το νόημα,
το περιεχόμενο, αφήνει σε αυτά μόνο την αισθητική. Αποπολιτικοποιεί τα πάντα με το να αισθητικοποιεί τα πάντα. Έχει την κατεξοχήν ιδιότητα που έχει το χρήμα: μετατρέπει τα πάντα στην δική του αφαίρεση.
Το Χίπστερ είναι μια κουλτούρα και μια αισθητική με συγκεκριμένο
περιεχόμενο το μηδέν, και επειδή είναι μηδέν μπορεί να ”πιάσει”
οτιδήποτε.
Ούτε το ίδιο το βίβλιο-ανάλυση αυτής της κατάστασης μπόρεσε να ξεφύγει.
Το ότι δεν μπορεί κάποιος να καταλάβει κάτι από την ”Κοινωνία του
θεάματος” του Ντεμπόρ αν δεν έχει βαθιά γνώση του μαρξισμού, και η ρητή
μες το κείμενο προλεταριακή του στράτευση δεν φαίνεται να ενοχλεί
ιδιαίτερα τους χιπστεροδιανοούμενους που έχουν ανάγει αυτόν και το
βιβλίο του σε ένα χιπστερ-φετίχ.
Ας μην εκλάβουμε εδώ τον χιπστερισμό μόνο σαν κάποια παιδιά με μεγάλα γυαλιά και instagram αλλά σαν κάτι πολύ ευρύτερο: μια κουλτούρα, μια κυρίαρχη πολιτισμική ”λογική” που στην Ελλάδα έχει σαν βασικούς φορείς, μεταξύ άλλων: την Athens voice, την lifo, την Καθημερινή, το αξιαγάπητο Protagon, το ”Βερολίνο” και την ”Βαρκελώνη” (σαν σημαίνοντα-κλειδιά μέσα στο φαντασιακό του Έλληνα χίπστερ), την Δημουλά και τους Ατενίστας, τον φιλελεύθερο ή την ”υπεύθυνη αριστερά” και τον Καμίνη. Επίδοξοι αντιγραφείς αυτών στην Κύπρο είναι τα free-press όπως ”Avant-Garde”, ”City”, ”Cyprus Dossier” (οι οργανικοί διανοούμενοι), ”Infonistas”.
Αυτή η μορφή συνείδησης μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με βάση τις αντιφάσεις της υλικης της βάσης. Είναι η ανώτερη έκφραση της μεταμοντέρνας κουλτούρας, και ως τέτοια πηγάζει μέσα από την βαθύτερη ουσία του προτσές του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και έχει την αντιστοιχία του στο ανάλογο βαθμό της ”πραγματικής υπαγωγής” των κοινωνικών σχέσεων στο κεφάλαιο. Είναι η υλοποιημένη ιδεολογία των κυρίαρχων κοινωνικών μορφών: του εμπορεύματος και του χρήματος. [1]
Το Χίπστερ, μέρος του θεάματος, "αν γίνει κατανοητό στην ολότητα του, είναι το αποτέλεσμα και συνάμα το σχέδιο του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής…..είναι η πανταχού παρούσα επιβεβαίωση της επιλογής που ήδη έγινε μες την παραγωγή, και η κατανάλωση που της αντιστοιχεί." (Κοινωνία του θεάματος)
Δεν μπορούμε λοιπόν παρά να βασιστούμε στο εμπόρευμα. Το εμπόρευμα, όπως αναλυτικά εξήγησε ο Μαρξ, διάγει μια διπλή ζωή, έχει μια εγγενώς αντιφατική φύση. Είναι παράλληλα αξία χρήσης και αξία ανταλλαγής. Αξία χρήσης έχουν όλα τα παραγόμενα αγαθά. Είναι η ‘ουσία’ τους, ο λόγος για τον οποίο έχουν φτιαχτεί. Δεν είναι μια ποσοτική αξία (πόσο κοστίζει) αλλά ποιοτική: η αξία χρήσης ενός παπουτσιού είναι το ότι φοριέται, το μαχαίρι χρησιμεύει για να κόβεις κ.ο.κ. Αν ένα αγαθό πουλιέται τότε αποκτάει και μια αξία-ανταλλαγής. Αυτή η αξία είναι ποσοτική και είναι κάτι σαν την τιμή, πόσο κοστίζει ένα αντικέιμενο για να ανταλλαχθεί, να αγοραστεί. Π.χ. Η αξία ανταλλαγής ενός παντελονιού ισοδυναμεί με 5 ψωμιά και βασίζεται στην ποσότητα κοινωνικά αναγκαίας εργασίας που περιέχει ένα εμπόρευμα. Στον καπιταλισμό, η αξία-ανταλλαγής είναι κυρίαρχη και παραμερίζει σε δεύτερη μοίρα την αξία-χρήσης. Αυτό που ενδιαφέρει την αγορά είναι το πόσο κέρδος θα βγάλει από το αγαθό και όχι για το τι θα χρησιμεύσει και οι άνθρωποι συναντούν ο ένας τον άλλο σαν ανταλλαγείς εμπορευμάτων. Το χρήμα είναι το εμπόρευμα-μεσολαβητής (που έχει μόνο αξία-ανταλλαγής και όχι αξία-χρήσης) που εκφράζει την αξία ανάμεσα στα εμπορεύματα. Ο κύκλος του εμπορεύματος είναι Χ-Ε-Χ’. Χρήμα-εμπόρευμα-χρήμα με κέρδος. Ο καπιταλιστής βάζει χρήμα για να πάρει εμπόρευμα, πουλάει το εμπορεύμα με στόχο να πάρει πιο πολύ χρήμα από όσο έδωσε. Ο κύκλος ξεκινάει από το χρήμα και καταλήγει στο περισσότερο χρήμα. Ο καπιταλιστής θέλει να πουλήσει και να βγάλει π.χ. 1 εκατ. Ευρώ. Δεν τον ενδιαφέρει εάν αυτό θα γίνει με παπούτσια, όπλα ή μαραπέλλες (το ”συγκεκριμένο”), τον ενδιαφέρει η ”αφαίρεση”’, ο αριθμός των ευρώ.
Το χρήμα (εμπόρευμα κι αυτό) διάγει έναν ασταμάτητο κύκλο επιστρέφοντας αυξανόμενο (Χ-Χ’). Έίναι ένα εμπόρευμα που δεν έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο (ενώ π.χ. το εμπόρευμα-παπούτσι διατηρεί έστω και σαν δυνατότητα την αξία χρήσης του, το συγκεκριμένο του περιεχόμενο, το πρωταρχικό του νόημα, δηλαδή: το να φορεθεί) γιατί αντιπροσωπεύει μόνο αφηρημένη εργασία και χρησιμεύει στο να μετατρέπει τα αντικείμενα στην δική του αφαίρεση. Δηλαδή στο να ποσοτικοποιηθούν οι διαφορετικές ποιότητες των αντικειμένων, μετατρέποντας τα στον εαυτό του για να εκφραστούν σε αφηρημένους αριθμούς (π.χ. 10 ευρώ) ούτως ώστε να μπορέσουν να ανταλλαχθούν. Διάγει έναν κύκλο ξεκινώντας από τον εαυτό του σαν κάτι αφηρημένο (Χ-10 ευρώ) παίρνει κάτι συγκεκριμένο (Ε-παπούτσια) με σκοπό να έρθει ξανά πίσω και πάλι σαν χρήμα (Χ’-15 ευρώ). Το χρήμα είναι μια απόλυτη αφαίρεση που είναι αυτοσκοπός γιατί δεν έχει σκοπό άλλο από την αέναη επιστροφή στον εαυτό του μέσω μιας κυκλικής διαδικασίας που σκλαβώνει τα πάντα. ‘Είναι η αυτόνομη κίνηση του μη-ζωντανού”, της νεκρής, συσσωρευμένης δηλαδή, εργασίας.
Αυτή η διαδικασία οδηγεί στην κυριαρχία της αξίας ανταλλαγής επί της αξίας χρήσης, την κυριαρχία ενός αφηρημένου αριθμού (χ Ευρώ) επί του συγκεκριμένου αποτελέσματος που φτιάχνει η συγκεκριμένη εργασία, την κυριαρχία της νεκρής εργασίας (κεφάλαιο) πάνω στην ζωντανή εργασία (εργάτες). Έτσι παράγει τον περίφημο ”φετιχισμό του εμπορεύματος” που συγκαλύπτει όχι μόνο τον αλλοτριωμένο χαρακτήρα της εργασίας (το εμπόρευμα ανήκει στον καπιταλιστή ενώ είναι ο εργάτης αυτός που το παράγει) αλλά πολλές φορές και την εργασία την ίδια (τόσο χαρακτηριστικό στην χιπστεροκουλτούρα που αδυνατεί και αδιαφορεί να δει την εργασία, τον μόχθο που φτιάχνει τον κόσμο της), πραγμοποιεί το κεφάλαιο (και τον ”Επιχειρηματία”) κάνοντας το να φαίνεται σαν αντικείμενο με αυτούσιες δημιουργικές ικανότητες, μια ανεξάρτητη πηγή πλούτου υποκρύπτωντας το γεγονός ότι είναι μια κοινωνική σχέση με περιεχόμενο την εργασία αυτό που παράγει τον πλούτο.
Η εμπορευματική μορφή έχει γίνει η καθολική μορφή ανθρώπινης διάδρασης. Τα πάντα εμπορευματικοποιούνται: οι άνθρωποι, η παιδεία, οι ιδέες, η τέχνη. Ο καπιταλισμός μετατρέπει σχεδόν τα πάντα σε εμπορεύματα για να βγάλει κέρδος. Πόσα ρεύματα τέχνης ξεκίνησαν ριζοσπαστικά και ενσωματώθηκαν και αυτά στην αγορά; Το σύστημα πλέον παράγει τους ανθρώπους, την παιδεία, την τέχνη με στόχο να είναι εξαρχής ελκυστικά εμπορεύματα.
Αυτός ο υλικός και πνευματικός μεταβολισμός, η ασταμάτητα επεκτεινόμενη διαδικασία της χρηματικής-εμπορευματικής σχέσης πλέον, όχι απλώς κατακυριεύει την κουλτούρα, αλλά την παράγει.
 |
| Ο εθνικός ποιητής Κ. Μπογδάνος με ΕΣΣΔ φανελάκι |
 | |
| Αφίσα για πάρτι στην Κύπρο. Σοβιετικό design και η υψωμένη γροθιά, σύμβολο του εργατικού κινήματος και των αιματηρών του αγώνων |
Έιναι η νεκρή κουλτούρα που κυριεύει την ζωντανή. (Είναι σχετικό ότι η
φωτογραφία, μια αφαίρεση, έχει γίνει το κατεξοχήν αισθητό, το αγαπημένο
φετίχ των Χίπστερ)
Είδαμε λοιπόν ότι το Χίπστερ ειναι η θεμελιώδης οικονομική διαδικασία
του καπιταλισμού που εχει αντικειμενοποιηθεί σε κουλτούρα. Ενός τρόπου
παραγωγής που βασιζεται στην αφηρημένη-αλλοτριωμένη εργασία.
 |
| Αφίσα φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη: Tanz Macht Frei |
To Tanz Macht Frei δεν είναι καθόλου ένα αντίθετο του ναζιστικού Arbeit Macht Frei. Αν οι χιπστερομπουρζουάδες αναλάμβαναν μεταμοντέρνα στρατόπεδα εξολόθρευσης θα επέβαλλαν στα θύματα να χορεύουν μέχρι θανάτου στους ήχους του Yann Tiersen. Το παλιό εξέφραζε μια περίοδο του καπιταλισμού όπου επιβαλλότανε στους εργαζόμενους μια πιο "προτεσταντική ηθική", της ταπεινότητας και της σκληρής δουλειάς. Στην σημερινή όμως νεοφιλελεύθερη ηθική του καπιταλισμού η προσταγή είναι "απόλαυσε". Ουσιαστικά για αυτό παραπονιούνται οι αστοί ιδεολόγοι π.χ. του Protagon: "μα γιατί δεν απολαμβάνετε; γιατί δεν αποδέχεστε με θετική ενέργεια την αθωότητα του γίγνεσθαι; (Νίτσε κανείς; δικαίως ο αγαπημένος φιλόσοφος του Χίπστερ) γιατί τόση κατσούφια, τόση μιζέρια; πολύ νταουνίλα οι απεργίες", κ.ο.κ. Και όσο η κρίση στην Ελλάδα σκλήραινε, μαζί της και η εξουσία, τόσο ο ”ευγενής” χίπστερ προσαρμοζόταν στις ανάγκες των καιρών: Οι χιπστεροφασίστες είναι πλέον καθημερινότητα στις στήλες του Πρόταγκον και της Athens Voice, και κάποιων ανερχόμενων αρθρογράφων στο Cyprusnews.
Οπως και το χρήμα δεν έχει δικές του απόψεις για το τίποτα, ακολουθεί τον μεγαλύτερο πλειοδότη. Οπως και ο καπιταλισμός που θέλει να πουλάει τα εμπορεύματα παντού, δεν του αρέσουν οι ”ιδεολογικές αγκυλώσεις”, ”παρωπίδες”. Αποδέχεται θετικά την ”αθωότητα του γίγνεσθαι” αδιαφορώντας για το βάσανο και τους από κάτω. Έχει μια ευδιαθεσία απέναντι σε ότι συμβεί (Troika Macht Frei), θέλει μόνο μια θετικότητα, θετική ενέργεια. Το θετικό είναι κατάφαση, αποδοχή. Το αντίθετο είναι αυτοί που θέλουν την αλλαγή, που ψάχνουν το αρνητικό μέσα στον κόσμο.
Αυτή η ιδεολογία ”ανήκει σε ένα τύπο κοινωνικής οργάνωσης όπου η διαδικασία της παραγωγής είναι ο κύριος της ανθρωπότητας, και στην οποία η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμη γίνει ο κύριος της παραγωγής” (Κεφάλαιο).
Δεν είναι ότι το χίπστερ υποτάσσει τα πάντα στην κερδοφορία (μάλιστα πολλές φορές μπορεί και να αδιαφορεί για το κέρδος), ούτε ότι μετατρέπει τα πάντα σε εμπόρευμα. Είναι αυτή η ίδια η λογική της διαδικασίας του κύκλου του εμπορεύματος και του χρήματος, που αντικειμενοποιήθηκε σε κουλτούρα. Μια κουλτούρα που, όπως και το χρήμα, η ζωή της είναι ναρκισσιστική και αδιαφορεί για ό,τι άλλο πέρα από τον εαυτό της: το χρήμα για το χρήμα, η αισθητική για την αισθητική, η τέχνη για την τέχνη.
Τι κι αν η κοινωνία τα τελευταία χρόνια βιώνει μια τεράστια καταστροφή; "Η αλλοτροίωση της έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που την κάνει να βιώνει την καταστροφή της σαν αισθητική απόλαυση πρώτου μεγέθους. Έτσι έχουν τα πράματα με την αισθητικοποίηση της πολιτικής που καλλιεργεί ο φασισμός. Ο κομμουνισμός του απαντά με την πολιτικοποίηση της τέχνης". W. Benjamin
[1] ”Στην ουσιώδη αυτή κίνηση του θεάματος, στο ότι ξαναπαίρνει μέσα του όλα όσα υπήρχαν στην ανθρώπινη δραστηριότητα σε ρευστή κατάσταση προκειμένου να τα κατέχει σε κατάσταση πήγματος, σαν πράγματα που έγιναν η αποκλειστική αξία διαμέσου της διαμόρφωσης τους σε αρνητικό της βιωμένης αξίας, αναγνωρίζουμε τον παλιό μας εχθρό, που ξέρει τόσο καλά να παρουσιάζεται σε πρώτη ματιά σαν κάτι κοινότοπο κι αυτονόητο, ενώ απεναντίας είναι τόσο πολύπλοκο και τόσο γεμάτο από μεταφυσικές λεπτομέρειες: το εμπόρευμα.” (Κοινωνία του Θεάματος)
ΑΓΑΠΑΜΕ τα ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ! ! !
Κυνηγός τη φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του: Κάποιος άλλος κυνηγός βλέπει το θάμνο να κουνιέται και είναι σίγουρος ότι πρόκειται για θήραμα. Μην είναι ο αέρας που περνά, μην είναι άνθρωπος...μπα, ΟΧΙ, ΕΙΝΑΙ ΘΗΡΑΜΑ σου λέω! ΜΠΑΜ ρε γαμημένο! ΜΠΑΜ για να μάθεις!
Σαρανταπέντε κυνηγοί ενός κοκόρου γνώση: Ναι, το ομολογώ, χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος: Μου φτιάχνουν τη μέρα τα κυνηγετικά ατυχήματα. Και τι δε θα 'δινα να έβλεπα τη φάτσα του κυνηγού που ανακαλύπτει ότι πίσω από τον θάμνο βρίσκεται ένας άλλος κυνηγός ο οποίος αργοπεθαίνει από τα δικά του βόλια! Εκείνη η στιγμή που το θριαμβευτικό χαμόγελο παγώνει και αλλάζει σε μια γκριμάτσα τρόμου, αγωνίας και απόγνωσης, σε συνδυασμό με τον κρύο ιδρώτα στην ραχοκοκκαλιά...είναι πράγματι ανεκτίμητη.
Πήγε για κυνήγι και βγήκε κουρεμένος: Δεν περνάει χρονιά που να μη διαβάσουμε τέτοιες ειδήσεις: "Τραγωδία" λένε όλοι. "Στιγμές γνήσιου μαύρου χιούμορ" λέω εγώ. Τουλάχιστον είμαι ειλικρινής και δε μοιρολογώ διαδικτυακά τον κάθε παπάρα ταμπουρωμένος πίσω από τον υπολογιστή μου.
Πήγε για κυνήγι και βγήκε κουρεμένος: Δεν περνάει χρονιά που να μη διαβάσουμε τέτοιες ειδήσεις: "Τραγωδία" λένε όλοι. "Στιγμές γνήσιου μαύρου χιούμορ" λέω εγώ. Τουλάχιστον είμαι ειλικρινής και δε μοιρολογώ διαδικτυακά τον κάθε παπάρα ταμπουρωμένος πίσω από τον υπολογιστή μου.
Εσύ στο χώμα κι αυτός στη φυλακή: Επιπλέον, ο θάνατος κυνηγού από κυνηγό είναι μια ελάχιστη απόδοση δικαιοσύνης. Σε νούμερα, σημαίνει ότι ένας κυνηγός μέσα σε ένα χρόνο εξολοθρεύει 100 (το λιγότερο) ζώα και πουλιά και σε είκοσι χρόνια 2000. Δύο κατεστραμμένες ζωές κυνηγών (ο ένας νεκρός, ο άλλος στα σίδερα) ισούνται με 4000 χιλιάδες ζώα που θα επιζήσουν.
ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΖΩΕΣ λοιπόν σώζονται με το θάνατο μόλις μιας. Αν αυτό δεν είναι καρμική ισορροπία, δεν ξέρω τι άλλο είναι! Και μάλιστα με λίγη δόση από μαύρο σουρεάλ χιούμορ α λα Monty Python!
(Για την ιστορία, νόμιζε ότι ο ξάδερφος ήταν...αγριογούρουνο και τον σκότωσε. Τι να του πεις τώρα του μαλάκα, αλλά και στους μαλάκες που κλαίνε για τον μακαρίτη στο διαδίκτυο; Σταματάω την ανάρτηση απότομα εδώ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για να πάω να ξαναψοφήσω στο γέλιο).
(Για την ιστορία, νόμιζε ότι ο ξάδερφος ήταν...αγριογούρουνο και τον σκότωσε. Τι να του πεις τώρα του μαλάκα, αλλά και στους μαλάκες που κλαίνε για τον μακαρίτη στο διαδίκτυο; Σταματάω την ανάρτηση απότομα εδώ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για να πάω να ξαναψοφήσω στο γέλιο).
ΕΛΛΑΣ ΠΑΠΑΔΩΝ ΝΑΖΙΣΤΩΝ
ΠΙΟ ΤΖΗΜΕΡΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ
Πιο κρετίνος πεθαίνεις. Το νεοφιλελεύθερο σκουπίδι με το όνομα Τζήμερος κάνει απελπισμένα σαματά, μήπως και τον ανεβάσουν στην σκουπιδιάρα του νεοφιλελευθερισμού που οδεύει ντουγρού προς την χωματερή.
Κάποιος βέβαια να εξηγήσει στον παπάρα ότι ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗ.
Όμως επειδή πρόκειται για έναν ανύπαρκτο και θλιβερό κλόουν, καλό θα ήταν να μην ασχοληθεί κανείς ξανά μαζί του και να τον αφήσουμε να σβήσει ήρεμα πνιγμένος στα σκατά της ανυπαρξίας του.
"ΠΑΡΤΑ" μωρή "JESUS CHRIST SUPERSTAR" ! ! !
"Πώς κουνιέται έτσι;"
"Ε, ρε μια αδερφή του ελέους..."
"Τι τσιρίδες είναι αυτές;"
"Μα καλά, χαζό είναι; Τι τον ρώτησε ο δημοσιογράφος; Δεν ξέρει να μιλάει;"
"Εμ βέβαια, αφού είναι με την άλλη την ξεφωνημένη, τι περίμενες;"
Θυμόμαστε όλοι, νομίζω, το κράξιμο που έτρωγε ο Ρουβάς στο ξεκίνημα της καριέρας του: Για τον προκλητικό -για τα τότε δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας- τρόπο που χόρευε. Για τα αδιόρθωτα φάλτσα του, για την "περίεργη" σχέση του με τον Ψινάκη και για την ανικανότητά του να αρθρώσει μια σωστή πρόταση στις συνεντεύξεις.
"Τι τσιρίδες είναι αυτές;"
"Μα καλά, χαζό είναι; Τι τον ρώτησε ο δημοσιογράφος; Δεν ξέρει να μιλάει;"
"Εμ βέβαια, αφού είναι με την άλλη την ξεφωνημένη, τι περίμενες;"
Θυμόμαστε όλοι, νομίζω, το κράξιμο που έτρωγε ο Ρουβάς στο ξεκίνημα της καριέρας του: Για τον προκλητικό -για τα τότε δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας- τρόπο που χόρευε. Για τα αδιόρθωτα φάλτσα του, για την "περίεργη" σχέση του με τον Ψινάκη και για την ανικανότητά του να αρθρώσει μια σωστή πρόταση στις συνεντεύξεις.
Τον θυμόμαστε επίσης (οι άνω των 35 κυρίως) χαζοχαρούμενο και ηλίθιο, να προσπαθεί να απολογηθεί σε νεανικές εκπομπές για το βαθιάς έμπνευσης άσμα, "ΠΑΡΤΑ". Να τραγουδάει το ένα σκουπίδι μετά το άλλο, με αποκορύφωμα τη συνεργασία του με την κουραδομηχανή που ονομάζεται Νίκος Καρβέλας.
Και λίγο καιρό αργότερα, να λούζει με το αίμα των Ισαάκ και Σολωμού την 'Σούπερ Κατερίνα' στην πράσινη γραμμή της Κύπρου τραγουδώντας με Τούρκο ομόσταυλό του, ανήμερα μάλιστα της επετείου της γενοκτονίας των Ποντίων.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει άραγε, το show που στήθηκε γύρω από τη στρατιωτική του θητεία; Ή τις φήμες γύρω από την απόπειρα αυτοκτονίας του, με το τηλεοπτικό συνεργείο της εκπομπής της Βίσση σε αποκλεστικά ρεπορτάζ κατευθείαν μέσα από τη μονάδα;
Κι όμως. Παρά το κράξιμο και τα συνεχή στραβοπατήματα (ήταν ΚΑΙ στο κότερο του Λυμπέρη τρομάρα του), δεκαπέντε χρόνια αργότερα ο αγώνας του Ρουβά δικαιώνεται: Επαγγελματικό "διαζύγιο" με τον Ψινάκη, η Ντόρα Μπακογιάννη και η Νάνα Μούσχουρη δηλώνουν "ρουβίτσες", η Φωτεινή Πιπιλή τον αποκαλεί "θεό", ο "ποιοτικός" Φασουλής δηλώνει ανοιχτά ότι τον εκτιμά, ενώ συμμετέχει και σε δουλειά του Κραουνάκη.
Στη δε προσωπική του ζωή προκύπτει γάμος, παιδί, προφίλ "σωστού οικογενειάρχη" και "οικογενειακή" διαφήμιση για γιαούρτι. Οτιδήποτε δηλαδή απαιτείται για να εξιλεωθεί κανείς στη συνείδηση του νεοέλληνα και να ευθυγραμμιστεί απόλυτα με τα δεδομένα της νεοελληνικής νοοτροπίας -και με το παραπάνω.
Από την άλλη, ο Ρουβάς χωρίς το αστραφτερό marketing που στήνεται γύρω από το όνομά του, ίσως να είναι κατά βάθος ο παρατρίχα φουκαράς που, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, μένει συνεχώς στην επιφάνεια χωρίς να μπορεί να δείξει τίποτα το αξιόλογο. Έχει μηδενική ευφράδεια -κι όμως παρουσιάζει τηλεοπτικές εκπομπές. Διαθέτει άθλια φωνή (ειδικά στις υψηλές νότες) -κι όμως τραγουδάει. Δεν διαθέτει ίχνος υποκριτικού ταλέντου -κι όμως πρωταγωνιστεί σε ταινίες, ακόμα και σε αρχαία τραγωδία (βλέπε "Βάκχες").
Από την άλλη, ο Ρουβάς χωρίς το αστραφτερό marketing που στήνεται γύρω από το όνομά του, ίσως να είναι κατά βάθος ο παρατρίχα φουκαράς που, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, μένει συνεχώς στην επιφάνεια χωρίς να μπορεί να δείξει τίποτα το αξιόλογο. Έχει μηδενική ευφράδεια -κι όμως παρουσιάζει τηλεοπτικές εκπομπές. Διαθέτει άθλια φωνή (ειδικά στις υψηλές νότες) -κι όμως τραγουδάει. Δεν διαθέτει ίχνος υποκριτικού ταλέντου -κι όμως πρωταγωνιστεί σε ταινίες, ακόμα και σε αρχαία τραγωδία (βλέπε "Βάκχες").
Με τέτοια προσόντα μπορεί κανείς να προορίζεται μόνο για εγχώρια κατανάλωση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν ότι ένα τέτοιο άτομο δεν κατόρθωσε ποτέ να κάνει διεθνή καριέρα. Τζάμπα δηλαδή τα μαθήματα υποκριτικής και ορθοφωνίας στο Χόλιγουντ...
Ας μην έχουν λοιπόν μερικοί αυταπάτες ότι ο 'Sakis' θα πάει κάποια στιγμή στον πάτο της λίμνης όπου νομοτελειακά ανήκει. Σε δέκα χρόνια από τώρα θα έχει τσιφλίκι του το Ηρώδειο τραγουδώντας Χατζιδάκι και Sinatra με χορηγό το Mega Channel και το Υπουργείο Πολιτισμού.
Αντί επιλόγου, θεωρώ λογικό να παραθέσω τον επόμενο στόχο του Ρουβά. Μετά τον Ευριπίδη, σειρά έχει ο Andrew Lloyd Webber να υποστεί το βουντού του παράφωνου pop αοιδού. Φανταστείτε απλά τον 'Sakis' στη θέση του μεγάλου Ted Neeley να τραγουδάει το 'Gethsemane' (οπότε βλέπουμε σίγουρα τον Χριστό
φαντάρο) καθώς -όπως έλεγε και ο Bukowski- το θράσος πάει πάντα παρέα με τον
ατάλαντο.
ΠΑΜΨΗΦΕΙ ΑΘΩΟΙ οι ΣΑΒΒΑΣ ΜΙΧΑΗΛ & ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ
Παρουσία πλήθος
κόσμου και αλληλέγγυων ολοκληρώθηκε νωρίς το πρωί της Τρίτης η δίκη του
μαρξιστή διανοούμενου, Σάββα Μιχαήλ και του πρώην πρύτανη του Εθνικού
Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Κώστα Μουτζούρη, με τις απολογίες τους.
Παμψηφθεί αθώοι και οι δύο από τις έωλες κατηγορίες των χρυσαυγιτών
κατηγόρων τους. Βίντεο και φωτογραφίες από τον φακό του Left.gr.
11.45 π.μ.: Αθώοι κρίθηκαν ο μαρξιστής διανοούμενος, Σάββας Μιχαήλ και το πρώην πρύτανης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Κώστας Μουτζούρης, καθώς δεν προέκυψε η τέλεση αδικημάτων και αξιόποινων πράξεων. Στο άκουσμα της απόφασης ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Η δίκη ολοκληρώθηκε προ ολίγου, σε μια κατάμεστη αίθουσα, με πλήθος διαμαρτυρόμενων και αλληλέγγυων να βρίσκονται συγκεντρωμένοι στον χώρο. Να σημειώσουμε την παρουσία ελάχιστων εκπροσώπων των ελληνικών ΜΜΕ.
Ολοκληρώθηκαν οι απολογίες Μιχαήλ-Μουτζούρη με θερμό χειροκρότημα
11.45 π.μ.: Αθώοι κρίθηκαν ο μαρξιστής διανοούμενος, Σάββας Μιχαήλ και το πρώην πρύτανης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Κώστας Μουτζούρης, καθώς δεν προέκυψε η τέλεση αδικημάτων και αξιόποινων πράξεων. Στο άκουσμα της απόφασης ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Η δίκη ολοκληρώθηκε προ ολίγου, σε μια κατάμεστη αίθουσα, με πλήθος διαμαρτυρόμενων και αλληλέγγυων να βρίσκονται συγκεντρωμένοι στον χώρο. Να σημειώσουμε την παρουσία ελάχιστων εκπροσώπων των ελληνικών ΜΜΕ.
Ολοκληρώθηκαν οι απολογίες Μιχαήλ-Μουτζούρη με θερμό χειροκρότημα
Ο
Κώστας Μουτζούρης είπε ότι διαφωνεί μεν με όσα γράφονται στο indymedia,
αλλά δήλωσε "χαρούμενος που εξέπεμπε από το ίδρυμά μας ως χώρος
αντιπληροφόρησης".
Στην απολογία του, η οποία ξεσήκωσε το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων, ο Σάββας Μιχαήλ κατέληξε λέγοντας πως "το δίλημμα της σημερινής διαδικασίας και το μήνυμα που θα στείλει η απόφαση είναι: Ή εξαφάνιση του ανθρώπου στον άνθρωπο ή ανθρώπινη χειραγώγηση και πανανθρώπινος ελευθεριακός κομουνισμός".
Μετά τη λήξη και των απολογιών, αναμένεται η εισαγγελική πρόταση.
Αυτή τη στιγμή, αγορεύουν οι συνήγοροι και θα ακολουθήσει η απόφαση.
- See more at: http://left.gr/news/pampsifei-athooi-oi-savvas-mihail-kai-kon-moytzoyris#sthash.ElZO2fWh.dpuf
Ο συγγραφέας και γραμματέας του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ)
Σάββας Μιχαήλ βρέθηκε την Τρίτη 3/9, στο εδώλιο του κατηγορουμένου, μαζί
με τον πρώην πρύτανη του ΕΜΠ Σάββα Μουτζούρη, μετά από μήνυση της
Χρυσής Αβγής, που τους κατηγορεί για «συκοφαντική δυσφήμηση, διέγερση σε
βιαιοπραγίες και αμοιβαία διχόνοια, αλλά και διατάραξη της κοινής
ειρήνης». Συγκέντρωση συμπαράστασης στους δύο διωκόμενους
πραγματοποιήθηκε στα Δικαστήρια της Ευελπίδων (δείτε τη συνεχή ενημέρωση
με φωτογραφίες εδώ και εδώ). Στην απολογία του, η οποία ξεσήκωσε το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων, ο Σάββας Μιχαήλ κατέληξε λέγοντας πως "το δίλημμα της σημερινής διαδικασίας και το μήνυμα που θα στείλει η απόφαση είναι: Ή εξαφάνιση του ανθρώπου στον άνθρωπο ή ανθρώπινη χειραγώγηση και πανανθρώπινος ελευθεριακός κομουνισμός".
Μετά τη λήξη και των απολογιών, αναμένεται η εισαγγελική πρόταση.
Κατατέθηκε η πρόταση του εισαγγελέα, η οποία καλεί να
αθωωθούν οι δύο κατηγορούμενοι, καθώς δεν προέκυψε η τέλεση αδικημάτων
και αξιόποινων πράξεων.
- See more at: http://left.gr/news/pampsifei-athooi-oi-savvas-mihail-kai-kon-moytzoyris#sthash.ElZO2fWh.dpuf
Στο φακό του left.gr μίλησε η βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α΄Αθήνας, Μαρία Μπόλαρη και ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ,Θοδωρής Δρίτσας:
Δείτε στο: http://left.gr
Σχόλιο itaniepitas.blogspot: Ε, χρυσαύγουλα...ΞΥΔΑΚΙ!!!
EEK: Να απορριφθεί η μήνυση των ναζιστών
Η Ναζιστική «Χρυσή Αυγή» κατέθεσε το 2009, μετά τα βίαια επεισόδια
που προκάλεσε στον Άγιο Παντελεήμονα Αθηνών, μηνυτήρια αναφορά εναντίον
όλης της ελληνικής Αριστεράς, διαφόρων συλλογικοτήτων και μεμονωμένων
προσωπικοτήτων, μαζί και κατά του Σάββα Μιχαήλ-Μάτσα, γενικού γραμματέα
του ΕΕΚ, κατηγορώντας τον για μια προκήρυξη του ΕΕΚ που δημοσιεύτηκε στη
Νέα Προοπτική και η οποία, σύμφωνα με τους Ναζί, ενέχονταν για
«συκοφαντική δυσφήμιση», «διέγερση σε βιαιοπραγίες και αμοιβαία
διχόνοια» και «διατάραξη της κοινής ειρήνης».
Αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2012, μετά από μια σειρά ομιλιών του
Σάββα Μιχαήλ σε αντιφασιστικές εκδηλώσεις, οι Ναζί κυκλοφορούν στο
διαδίκτυο ένα κατάπτυστο λίβελλο με φωτογραφίες του γραμματέα του ΕΕΚ
και με το δολοφονικό αντισημιτικό κάλεσμα «Λιώστε το Εβραϊκό σκουλήκι».
Λίγο πριν, τον Νοέμβριο του 2012, οι ελληνικές κρατικές εισαγγελικές
αρχές δέχτηκαν την μήνυση της ΧΑ του 2009 και διέταξαν ανακρίσεις από
την ΓΑΔΑ. Τώρα, τον Ιούνιο του 2013, παραπέμπουν σε δίκη, από όλο τον
μακρύ κατάλογο των μηνυομένων, κατ’ επιλογή, τον Σάββα Μιχαήλ και τον
πρώην Πρύτανη του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου κ. Kωνσταντίνο
Μουτζούρη, τον οποίον κατηγορούν ότι επέτρεπε την λειτουργία του
εναλλακτικού ιστότοπου Athens Indymedia από τον χώρο του Πολυτεχνείου. Η
δίκη θα διεξαχθεί στο Πρώτο Mονομελές Πλημ/κείο Αθηνών στις 3
Σεπτεμβρίου 2013, στις 9 π.μ.
Καταγγέλλουμε αποφασιστικά το κυνήγι μαγισσών που οργανώνουν οι Ναζί
με τη σύμπραξη των Ελληνικών αρχών και απαιτούμε την παύση της δίωξης
του Σάββα Μιχαήλ, του πρώην πρύτανη κ. Μουτζούρη και όλων των
αντιφασιστών.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)